در جستجوي روزنه

بر اين گمانم كه اگر بگويم مردم ما از نبود هواي پاك دارند خفه مي شوند و به دنبال روزنه‌اي براي نفس كشيدن هستند، بي راه نيست و شاهدش را هم استقبال مردم شيراز از خاتمي در چند روز گذشته مي‌دانم.

يك پيام سرراست و واضحي كه مي‌توان از اين استقبال پرشور مردم از رئيس جمهوري كه امروز ديگر رئيس نيست، گرفت اين است كه مردم ايران ذاتا صلح طلب هستند و بي‌جنجال و تنشي تنها به دنبال زندگي بهتر و آسايش هستند.

شايد يكي از افرادي باشم كه امروزه روز بيشترين انتقادها را به خاتمي داشته و دارم. قطعا از جمله افرادي هستم كه خواهان تغيير حكومت به صورت مسالمت‌آميز هستم بي‌خونريزي و جنگ، اما نمي‌توانم كتمان كنم كه دولت خاتمي حداقل مجاري تنفسي براي جامعه ايران به دنياي خارج بود. دنيايي كه مجال مي‌داد و تا حدودي همراه بود. دولت در آن زمان از حداقل سرمايه‌گذاري خارجي برخوردار بود و حتي غرب در مسئله هسته‌اي ايران يكپارچه نبود و كشورهاي اروپايي با همين حداقل‌هاي خاتمي امريكا را به كناري زده و به انزوا كشانده‌اش بودند.

نمي‌توانم باور كنم كه اكثريت مردم ايران هنوز به روحانيت اعتماد دارند اما اين اقبال عمومي به يك روحاني اصلاح طلب را در همان خواسته حداقلي جامعه براي نفس كشيدن مي‌دانم و به انصاف بايد قبول كرد كه دولت خاتمي چه در زمينه اجتماعي و چه در زمينه اقتصادي و حتي سياست خارجي از حداقل‌ها برخوردار بود.

كافي ست كمي انصاف داشته باشيد تا با مقايسه دولت‌هاي قبل و بعد از دولت خاتمي به اين حداقل‌ها پي ببريد.